Hüzn-i Leyl Şiiri - Kara Çocuk 2

Gecenin secdesindeyim, nura döndü her hece,
Kalbim aşkın harmanında savrulurum tek yüce.
Bir hayâldir her görüntü, ne izim var ne biçim,
Benlik tende eridi, doğdu içte derinim.

Rüzgâr eder zikrini, her esişte “Hu” çalar,
Kevser damlar yıldızından, sırla dolu nâr sunar.
Ne gam ile yanarım, ne firaktan kurtuluş,
Her kıvılcım yakarış, her susuşta bir buluş.

Kandil gibi gönlümde sönmeyen bir nur yatar,
Secdeyle yoğrulurum, gözümden kevser akar.
Ne Leyla’da hikmet var, ne Mecnun’da vuslatım,
Kendimden geçip yandım, bendeki sır feryadım.

Kalem destur çekince yazdı levh-i mahzun’u,
Sûkûtumda yankılan aşkın en hakîkî nûru.
Her adım bir kefaret, her nefes bir arayış,
Gecenin koynundaki nârda buldum uyanış.

Bırak dünya beni alsın, sürgünüm vuslata var,
Kül olayım her secdede, doğsun içimde bahar.
Ey aşk, ey ezel nûru, al canımı vecd ile,
Yok olayım, yoklukla kavuşayım Sen’inle.