Yine hüzün dolu bir gece.
yine sen yoksun Ve Yanlızım.
Zifiri simsiyah gecem,
bir okadarda ızsız.
Ay da yok bu gece.
Bir kaç yıldız eşlik ediyor,
Bu hayatta çok şey beklemedim aslında…
Bir omuza yaslanmak,
Bir çift gözde kendimi bulmak,
Birinin “Ben buradayım, korkma” deyişine tutunmak istedim sadece.
Ama olmadı…
Kimse kalbimin içini sormadı.
O günden sonra,
Hiç sabah olmadı bana.
Geceymiş gündüzmüş,
Umrumda olmadı.
Her an karanlıkta kaldı kalbim,
Aynadaki yüzüme küstüm,
Bazen bağırarak anlatamazsın içindekini.
Kelimeler yetmez, sesin yetmez, insanlar anlamaz.
O yüzden susarsın…
Ama o suskunluk yok eder seni içten içe.
Çünkü en tehlikeli çığlık, duyulmayan çığlıktır.
Sigaran var mı?
Çünkü elim boş,
Çünkü içim dolu.
Çünkü sustuğum ne varsa
Bir dumanla havaya karışsın istiyorum.
Yine yokluğunla Baş Edemediğim Bir Gece
Ben bir benle baş,başayım
Gecenin o hüzünlü karanlığında
Sadece senin sesinle avutuyorum Kalbimi
içimde tarifi imkansız bir Acı
Kayıp Gidiyorsun Yüreğimden
Bazen bir yer yalnızca bir şehir değildir…
Bazen bir insan, tüm hayatın limanı olur.
Ben o limanda demirlemiştim sana,
Ve sen…
Bir gece vakti yangın yerine çevirdin her şeyi,
Arkanı bile dönmeden.
Ben seni beni en son bıraktığın yerde
yolcusu birtek ben olan
o yürek istasyonunda bekleyeceğim seni,
belki gelirsin umuduyla.
Kim bilir bu yorgun yıllar yine birleştirir bizi,
ya derme çakma kasaba duraklarında,
Senin olduğun yerde ışık vardı belki, ama bana hiç ulaşmadı. Hep en uzak köşesinde kaldım hayatın; sen parıldarken ben kendi gölgemde boğuldum. Senin aydınlığın bana yasaktı, bana düşen hep karanlığın oldu. Sen ne kadar göğe yükselsen, ben o kadar yere çakıldım.
Biliyorum, kavuşmak hiçbir zaman mümkün olmadı. Bizi ayıran mesafe sadece yollar değildi; bizi ayıran kaderin susmaz çığlığıydı. Senin dokunamadığım ellerinde umut vardı, benim ellerimdeyse paramparça hayaller. Ben sana koşmak istedikçe yollarım duvarlara çarptı, sen bana yaklaşmak istedikçe zamansız ayrılıklar aramıza girdi.
Zifiri sen… hep yasaklı bir parıltı gibi parladın gözlerimde. Ne söküp atabildim seni yüreğimden, ne de var edebildim yanımda. Karanlığın ben… kendi içimde yanarak büyüdüm, sustukça çoğaldım, kırıldıkça daha da isyankâr oldum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!