Hüccet Şiiri - Teoman Özgün

İman vardır,canlarda,gönüllerde yerleşmiştir;
îman vardır,canla beden arasına girmiştir;
Gönüllere eğreti konur,mâlûm zamana dek durur.
İş böyle olunca da birisinden kesilmek,
Ayrılmak istediniz mi bekleyin,ölümüne dek durun,
Dayanın; ölümü gelip çattı mı,o zaman ondan kesilin,
Ayrılın; o zaman ona düşman olun,kinlenin.
Hicret,ilk zamanda nasılsa gene de öyledir;
Allahın kulları yeryüzünde durdukça,
Emri buyruldukça ümmetten hicret kalkmaz;
Bu ümmet, muhâcir olmaktan geri kalmaz.
Hücceti tanımayana muhâcir olmaktan geri kalmaz.
Kim onu tanırsa odur muhâcir ancak.
Kendisine hüccetin, tanıtıldığı kişi mâzûr olamaz;
kulağı duyan,gönülden bilgi edinin özrüne bakılamaz.
Gerçekten de bizim işimiz güçtür,güç gelir insanlara;
Ancak gönlünü,Allahın sınadığı kul,
Bizim işimize tahammül eder;
Buyruğumuza baş eğer.
Sözlerimizi emin gönüller kabûl eder,
O sözler, metin akıllara gider.
Ey insanlar,sorun benden beni yitirmeden.
Çünkü gökyüzünü/yeryüzünün yollarından daha iyi tanırım. Sâhibinden kaçan,yularını alıp giden bir deveye benzeyen, Uyanların akıllarını yitiren fitneyi, adımını atmadan bilirim;
Nereye konacak, görürüm