Hoşçakal sevgili kendim Şiiri - Ersoy Tümay

HOŞÇAKAL SEVGİLİ KENDİM

Hoşçakal sevgili kendim, gidiyorum buralardan
Mecalim tükendi, sabrımın doldu miadı
Dar geldi bu dünya, sığamadım bir türlü ben bana
Her gecenin kör vaktinde dolup dolup taştım yanaklarımdan
Üşüdü yüreğim, acıdı gülüşlerim
Bıktım, bıktım usandım her şafak söküşünde, suretime o yalancı tebessümün maskesini takmaktan
Yoruldum, yoruldum kendimi kandırmaktan

Ah be güzel yüreğim ah
Ne vardı sanki bu kadar hassas bu kadar ince olacak
Hep incinip üzülen cefa çeken sen olmadın mı
Oysa, oysa kaç defa söylemiştim hatırlamıyorum
insanlara güvenme, sevme diye
Lakin dinleyen kim, nafile
Müsaade lütfen, bana müsaade
Selamların çıkarlar uğruna verildiği insanların insanlığa hasret kaldığı bir çağda, göğsüm sıkışıyor nefesim boğuluyor
Şimdi, hak etmeyene verdiğim değerden dolayı özür dileyip helallik istiyorum senden
Hakkını helal et, helal et olur mu sevgili kendim.

ERSOY TÜMAY 30.05.2025