Hoşçakal Meçhul Sevgili

Bir yar sevdim uzak hayallerimin sessiz sokağında.
Onu severken gizlice,beni sevdiğini sanırdım
ve avunmuşum yıllarca!
sevmek eksik kalır o kadar yorulmalara, o kadar uykusuz gecelere
yüreğimde açtı en güzel çiçek desem; bilmem ki gül mü yoksa lale
Onun beni anlayabileceğini, hatta sevebileceğini umardım geçmişin kararan yüzünde.
Yüreğime işlerken nakış nakış sevgisini hissedemedim,
Sonradan anladım aşkın diğer yüzünün acı cektirmek olduğunu hemde sinsice.
Ne yazııki öyle oldu ve en güzel hayallerim aniden ağardı ve soldu.
Bu işin içinde özlem duymak, sevebilmek yeniden, çok zordu.
Fakat inadına ya; zaman bana hep seni sordu.
Neden? niçin? ile başlayıp en son değdi mi? diye sordu.
Cevap veremedim, zorlandım, beynim algılayamadı bir an olup biteni.
'Ama çaresiz kaldım' deyince; vurdu suratıma elimden kayıp giden senelerimi.
O an anladım ki boşa geçmiş zaman ve seninle hayalde de olsa beraber olmam.
Üzüldüm, hatta dövündüm ama ne fayda!
Tren kaçmış, hatta sapmış başka raya!
Bin pişman baktım arkadan. Fakat baktım ki benim gideceğim yolla ilgisi yok bu trenin.
Anladım sonunda asıl leylam sen değilmişsin.
Lakin mazi beni hep hırpalıyordu. yüzüm utançtan kızarıyordu.
Dudaklarımı ısırdıkça, dudağım içim kan ağlıyordu.
Mavi düşlerimde artık sen yoktun meçhul sevgili.
Benden de sana burdan hoşçakal demek içimden geldi.
Bildim ki sevilmesi gereken O, O'dur perde arkasında en yüce sevgili.
Öyle bir sevgili ki; eşi yok, benzeri asla olmayan, bir ve ebedi