Bugün bir kez daha anladım sevmemem gerektiğini unutmak olduğunu...
Neden dedim kendime neden durmak ısrar etmek niye çık git durma bu şehirde...
Sustum kalbimin haykırışlarını bana olan isyanlarını dinledim cevap veremedim yoktu çünkü...
Daha ne kadar kırdırıp perişan ettiricen nereye kadar yalanlara susucan diyor...
Haketmedim yalanları ihaneti neydi eksik olan bende bilmiyorum bulamadım...
Şimdi dağ olsan üzerime kanat açsan bittin bende bitirdin herşeyi sevgiyi aşkı...
Seni seviyorum diye dilinden düşürmediğin o sevgiyi kaç kişiye böldün...
Bir yarada sen açtın yapmaz dediğim ne varsa sen hepsini yaptın acımadan kırıp geçirdin beni...
Ölmeden bir insan ölürmü derler evet ölür en yakını en sevdiği öldürür ve külünü bile bırakmaz...
Sen öyle canımı yaktın öyle öldürdün ki inancım kalmadı ne sana nede başkalarına...
Uzun bir mektup yazdım veda mektubu oku ve bundan sonra hasret kalıcaksın yokum artık...
Bugece son sabahımız seninle bir daha seni seven olmıcak yanında seni öperek uyandıranda...
Hep arıcaksın sıcaklığımı sesimi sana içten sarılmalarımı seni güldürmelerimi bile bitti hoşçakal...
YASEMİN GÜVEN
Kayıt Tarihi : 16.9.2025 22:07:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!