Hoş Kaldı Hüzün Ve Hoş Geldi Aşk

Bir Düşkavurandan sonra,
Sevgiye,aşka dair herseye kapatmıştım,
Gönlümün kapılarını sıkı sıkıya...
Yaralı ruhum,yaralarını sarmak için zaman dileniyordu
YaRAdandan...
Aşkla ayrılırken jübilemiz muhteşem olmuştu,
Hoş kalınmayacagını bile bile,
Hoşca kal aşk; döküldü yüreğimizden,dudaklarımıza...
Hüzün dolu,ayrılık kokulu bir hoşca...
Elbette Hoş kalamadı(k) m aşktan sonra..
Yüreğim kendi coğrafyasına sığmayan,
Asi bir mülteciydi bundan gayrı.
Aşk olmadan Aşkistanda durulmazdı artık,
Vedaya gerek yoktu Aşka bir kere kınından cıkmış hoşcalar,
Söylenmezler söylenmiş,Aşk göç etmişti kendi coğrafyasına..
Yüreğim kendine yeni bir medeniyet kurmak için,
Bütün yaralarını,
Tüm kırılganlıgını,
Tüm yanılgılarını,
Da
yükleyip heybesine göç etti Hüzünistana..
Hüzünlerle kuşatılmış koca bir medeniyet yükseliyordu
Ruhumun coğrafyasında..
Hoş gitti aşk...
Hoş geldi hüzün...
Bilmem kaç yıl hüzünbaz yıllara böldüm acılarımı..
Kaç hüzünbaz saatlere kurban ettim umutlarımı,
Hüzünlerden örülmüş koca koca surlarla kapladım
Hüzünistan medeniyetinin sınırlarını..
Ruhum defalarca hüzne gebe kalmış
Ve defalarca keder adlı cocuk doğurmuştu..
Ki sonra;
Ansızın,
Kapalı kapılar acılıverdi bir bir,
Yıkılmaz dediğim surları delip geçen sıcacık bir yürek,
Eritti buz dağlarımı..
Aşktan ölme!
Hüzünden doğma!
Keder adlı bir mülteci kendi coğrafyasında kurduğu,
Hüzünistan medeniyetini yeniden,
Yine aşka hibe etti...
Ve şimdi;
Her hakkım aşka saklıdır..
Bir tatlı gülüş,insanın içine işleyen bir bakış,
Yok ediyor Hüzünistan medeniyetini..
Hadi tut elimden aşk;
Ve al beni senin rengarenk coğrafyana...
Yeniden kanat takıp uçur beni Aşkistanda..
yine yeniden;
Hoş kalsın hüzün...
Hoş geldi aşk...
Yüreğimin yalnızlık adasına...