Hoş geldin Yaşam Şiiri - Özlem Dönmez

Az insan, çok yaram var benim…
Hayal kırıklıklarıyla büyüdüm hep,
Güven kayıplarıyla öğrendim mesafeyi.
Ne zaman mutlu hissetsem,
Ardından hep bir eksiklik,
Hep bir boşluk vardı…
Bir zamanlar gözlerine inanarak baktıklarım,
Şimdi uzak bir hatıradan ibaret.
Kimileri sessizce terk etti beni,
Kimileri giderken en ağır sözleri bıraktı.
Ve bazıları hiç gitmeden —
İçimde hükümsüzce kayboldu.
Öğrendim...
Gözlerime bakarak yalan söyleyenleri,
Sevgiye dokunur gibi ihanete dokunanları,
En yakın bildiklerimin
En büyük yaraları açabildiğini.
Bazı dostluklar menfaatti,
Bazı sevgiler yalnızlıktan kaçış.
Ve en acısı neydi, biliyor musun?
Bazı insanlar,
Senin yanında olmayı sevdiler…
Ama seni sevmeyi hiç öğrenemediler.
Öyle çok güvendim ki,
Sonsuz sandım… ömürlük bildim.
Ama meğer bazı insanlar,
Ömründen değil,
Sadece vaktinden çalarmış.
Şimdi az insanım,
Ama içimde bitmeyen bir hesap var:
Kime ne kadar değer verdim?
Kimler en güzel hayallerimi çaldı?
Düşünüyorum şimdi…
Ve her düşündüğümde biraz daha susuyorum.
Ama artık susmak da yetmiyor.
Kendi içimde, kendi yolumu çiziyorum.
Kimseye yaslanmadan,
Kimseye güvenmeden...
Sadece kendimle,
Kendim için yürümeyi öğreniyorum.
Çünkü en büyük iyileşme,
Kimsenin gelip yaralarını sarmasını beklememekmiş.
En güçlü başlangıç,
Hiç kimseye ihtiyaç duymadan
Kendi küllerinden doğabilmekmiş.

Şimdi az insanım...
Ama içimde kocaman bir “ben” var.
Ne yaşandıysa geçti,
Ne kırıldıysa bitti.
Ve ben — artık arkamı değil,
Önümdekileri görüyorum.
Karanlıktan aydınlığa çıkmanın yolu,
Önce kendine inanmakmış…
Ve ben kendime inanıyorum artık.
Hoş geldin yaşam…