Sessizliğimin ortasına düştün bir anda,
Karanlık geceme doğan yıldız gibi…
Ne çok beklemişim meğer seni,
Adını bile bilmeden, hayalini kurar gibi.
Yorulmuştu kalbim,
Kırılmıştı bin kez, dağılmıştı yollarım.
Ama sen geldin,
Sanki küllenmiş bir yangını yeniden alev gibi sardın.
“Hoş geldin” dedim usulca içimden,
Çünkü dilim dönmedi ağlamaktan.
Sen bilmedin belki ama,
O an ruhum yeniden doğdu senden…
Bitmeyen bir sondu aslında bu aşk,
Ne başı belliydi, ne sonu.
Ama sen geldiğinde…
Tüm susuşlarım anlam buldu, her cümlem oldu.
Nefesim oldun,
Beni hayata bağlayan en derin neden.
Sensiz geçen zaman yok hükmündeydi,
Ama seninle… ömür bile az gelir dedim yeniden.
Şimdi her sabah, adınla başlıyorum güne,
Gece ise gözlerinde uyuyor yüreğim.
Ve biliyorum,
Ne olursa olsun, artık yalnız değilim.
Çünkü sen geldin,
Bitmeyen sonum oldun,
Nefesim oldun…
Ve ben sana,
Hoş geldin, en güzel yanım
diyorum her dualarımda…
Aygül Zade ✍🏻
Kayıt Tarihi : 11.7.2025 11:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!