Hoş geldin, ben. Şiiri - Canan Kıran

Kapattım kalbimdeki seni,
İçeriye artık ne hatıralar sızıyor, ne de yarım kalmış bir cümlenin acısı.

Bir zamanlar adınla çarpan yüreğim,
Şimdi kendi ritmini yeniden buluyor.
Öğrendim,
Bazen sevdiğin kişiyi değil,
Sevdiğin hâli bırakmak gerekiyormuş.

Sessizce çektim kapıyı içerden,
Kilidini de sabırla çevirdim.
Ne kin var içimde, ne öfke.
Sadece…
Bitmiş bir hikâyenin sayfasını kırmadan kapatmanın huzuru var.

Şimdi kalbim sakince nefes alıyor,
Ve ben, kendime nihayet “hoş geldin” diyebiliyorum.

Bazı ayrılıklar sessizdir,
Kimse görmez, kimse bilmez, kimse işitmez.
Yalnızca insan kendi içinde dağılır, kendi içinden yeniden doğar.

Sen bilmezsin,
Ama ben çok yandım önce.
Adını her andığımda içimde bir şehrin ışıkları sönüyor gibiydi,
Ve gece, kalbime hep erken çöküyordu.
Sonra anladım;
Bazen insan, en çok sevdiğinin bıraktığı yerden kendini toplamayı öğrenirmiş.

Şimdi yolum uzun,
Ama artık ayaklarım titremiyor.
Geçmişim ardımda bir masal gibi duruyor;
Gerçekti, güzeldi, acıttı…
Ve bitti.

Kapattım kalbimdeki seni,
Unutarak değil,
Kabul ederek.
Hiç kırmadan,
Hiç silmeden…
Sadece gitmesine izin vererek.

Ve biliyorum,
Bazen en büyük cesaret,
Kalbini yeniden kendine çevirmektir.

Ama bil yine de,
Vazgeçmek kolay olmadı.
İçimde kaç gece susarak dağıldığımı sadece ben bilirim.
Kimse duymadı içimdeki çığlığı, kimse görmedi.
Ben hep güçlü görünmeyi seçtim.
Kırıldığımı sakladım,
Çöktüğüm yerde bile dimdik durmaya çalıştım.

Bazen “keşke sevmeseydim” dedim,
Bazen “iyi ki yaşadım”…
Ama en çok, “keşke aynı anda hem haklı hem mutlu olmayı öğrenebilseydik” diye sızladı içim.

Gidenin ardında koşmadım, biliyorum.
Geri dönmek isteyen zaten kapıyı çalmayı bilir.
Ben de susmayı bildim, kabullenmeyi,
İçimde yanan korlara basmayı…

Şimdi sessizce iyileşiyorum,
Kırıklarımı toplamayı değil, onlarla yaşamayı öğreniyorum.
Acıdan kaçmıyorum artık;
Kaçınca büyüyor,
Yüzleşince küçülüyor insanın yüreğinde.

Biliyor musun.?
Sevmek bazen kalmak değilmiş,
Bazen gitmenin en şerefli hâliymiş.
Ve ben gitmedim belki,
Ama kalmayı da sen hak etmedin.

Şimdi…
Kalbim kendi adımlarıyla yürümeyi öğreniyor.
Ağlayarak, titreyerek, üzülerek…
Ama yine de yürüyerek.
Belki çok kırıldım,
Belki hâlâ canım yanıyor…
Ama bir gün bu acının bile güzel bir anıya dönüşeceğini biliyorum.

Bazı hikâyeler kapanmaz; sessizleşir.
Ve ben, o sessizlikte artık kendime doğru dönmeyi öğrendim.