Hissizleşsemde Şiiri - Muhayyel Gizliay

Yorgunluktan yığılıvermiş bedenim.
Kapamış başka sevgilere taş olmuş yürek.
Halimi hiç düşünme sen hakkındır.
Ama arada gülümse gökyüzüne.
Haberi bana gelir merak etme.
Hala her şeyin farkındayım.
Hissizleşsemde...
&
Yaralı tırnaklarım, ayaklarım sızlıyor.
Yol bulamadım gidecek kendime.
Bir sevinç arıyorum hala anlık.
Bazen bir kedi, bazen bir bebek;
Gözlerime ilişince istemsiz gülüyor yüzüm.
Hep kaşlarım çatık gördün beni.
Oysa gülüşümde sana sakladığım,
Tonca muhabbet var.
Çocukluğuma ihanet etmedim.
Şükür ki hiçbir şeye ihanet etmedim.
Anımsayamasamda hala gölgene sadığım.
Hissizleşsemde...
&
Nadir olmuştur, sözde kısa hayatımda;
Korkabildiğim anlar.
Şükrederim öyle anlarda.
Hala az da olsa o duyguya,
Sahip bünyem diye şükrederim.
Hızlı tren maceralarını ve yükseği saymazsak.
Çünkü her şeyin azıyla ortası güzel gelir hep,
Yaşayışım da hep çokluktan kaçarak.
Hala sadece gökyüzünde ferahı bulurum.
Hissizleşsemde...
&
Tonca hissi taşıdığımdandır belki de.
Bu tarif edilemez hissizlik.
Yanıtım var aslında tedaviye.
Not edilmiş söylediklerim kelime kelime.
Doktor bilmez halimi, değişir sürekli.
Muhayyel doktor sen olacaksın kendine.
Bu şiir de olsun son kalan hissime hediye.
Hala seni hissedebiliyorum.
Boynumdan göğsüme inen,
Büyük damara elim değince.
Hala herkesten çok seni hissedebiliyorum.
Ve sanırım ben sadece seni hissedebiliyorum.
Hissizleşsemde...