His Dağlarının Parçalanışı Şiiri - Ayşe ...

gözyaşı incilerinin döküldüğü anlarda çiçekler açıyorum
oturuyorum yerinde toprağında üreyen mantarlar
yaşamın zorlu patikalarında açan kır laleleri gibi
rüzgârların ılık nefesinden doğanın güneşin
eskizlerini topluyorum

ah! nasıl da zor

alnıma dökülen saçlarımın kıvrımlarında koşturarak
düşe kalka ilerliyorum küçüklüğümdeki haylazlığım gibi
zamansa aceleci alıp beni kucaklayıp atıyor yolların ortasına
hangi yoldan gideceğime nasıl karar vereyim aklım zilzurna
şehirlerden şehirlere uzun yolculukları seçiyorum
her şehir acımadan en güzel yıllarımı eskitiyor
sayısız günlerde

kimisi sarıp kucaklarken beni kimisi itiyor korkusuzca

zaman kindar durmuyor saçlarımı sürüye sürüye geçiyor üstümden
peşinde sürüklene sürüklene yaşlanıyorum
heybemde hepsinden birkaç anı
kimi mutlu kimi hüzünlü

hayat dediğin sadece yorgunluk
ağırlığımca küçücük bir yerim var kocaman alemde
zemheri kırılganlığı bıçkınlığı birikiyor
kuruyan dallarımda

yaşlanmış bir ağacın gövdesine benzetiyorlar ruhumu

inatla
güneşler doğmuyor
kuşlar gelip tünemiyor üstüme artık
sayısız kurtçuk böcek içten içe çürütüyor hücrelerimi
antik harabelerin yılgınlığı yıkıklığı var yüzümde
terkedilmiş gibi kayıplara karışmış
tarihlerden silinmiş gibi

k a y ı p

bir başına yol kenarına itilmiş sahipsiz mezarlar
Tanrının yalnızlığa terk ettiği unuttuğu bir kulu gibi
kalakalıyorum

günden güne boşluğa düşen ellerim killi topraklarda filizlenirken

üç boyutlu şehirler kuruyorum - hayal şehirleri
ölümden uzak yaşamın kıyısında dinlenen bir yunus nefesinde
içimin hırçın dalgalarından ölümsüz denizler doğuruyorum

ve

h i ç v a z g e ç m i y o r u m

bütünselliğin parçalanışından doğan kendini arayan bir boşluğun
resminin içinden inadına inadına yeniden çoğalmak
köklenmek için

yılmadan yıkılmadan
hiç korkmadan vazgeçmeden azrail’e kafa tutuyorum

00:4920102025