Alev Alev.
Hor kullandım sevdanın suyunu
Değerini bilemedim.
Hoyratça harcadım zifiri güneşin ensesinde
Son damla kalan sevda suyunu da.
Zamana karşı yine bükülüyordu umutlarım
Ayrı dünyanın insanlarıyız
Diye diye
Kaybettik yıllarımızı
Hep kendimize verdik
Oy saki tek zararı
Duygularım savaş halinde
Öyle patlamalar oluyor ki
Bedenim yerle yeksan.
Gözlerim, duygu patlamarının tozuyla dağlanmış
Yüreğim inleyen organlarımın ölüm sesiyle mühürlenmiş.
Gecenin Afak-ı
Sırları dağladık
İzi kaldı kıyafetlerin altında.
Unuttuk yılların açtığı yaraları
Ve yok saydık , her defasın da...
Korkar olduk sırlarımız-dan
Tüm iyi bildiklerim
Buzdanmış meğer
Biraz zorluk
Birazda sıcak görünce
Eriyip buharlaştılar.
Şehir griye boyanmış, ruhumda bir ağırlık
yüzler tanıdık değil, her bakışta bir karışıklık
Kırık aynalar yansıtıyor, paramparça hayallerimi
Kaybolmuş bir labirentte, arıyorum kendimi
Açık gökyüzünde, hapisim
Yalnızlığın hapishanesinde…
Oysa …
Her şey canlıydı
Renkler uçuşuyordu
Uçsuz bucaksız mavi semada…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!