Şiir şairin toprağından sızan bir pınar sudur
Şiir şairin yüreğinden çağlayan duygusudur
Şiir şairce okuyana varan lezzet buğusudur
Şiir şairce söylenen kumruların hu husudur
Şiir şairce dizilmiş kelimeler kurgusudur
Şiir şairi anlamayana gaflet uykusudur
Bizim kalbimiz hep temiz dediler
Günah çok, lafta abartınız sizin
İster Rabbimiz, nefsimiz de diler
Diyorsan, yanlıştır tartınız sizin
Şerde baş olmayan hakta ünsüze
Ezelde elest bezmini ettim ezber
O Nebinin kokusudur misk-i amber
Bilirim cennetten inmişim ey dilber
Yerdeyim asumanlığım tek sermayem
Cennetine al masumlarla beraber
Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla
Sureyi incire, zeytine, Sinaya, Mekkeye kasemle başlattı.
İnsanı en güzel surette yarattı. sonra onu pek sufli olan diyara attı.
İman edip salih amel işleyenlere vaadi devamlı olan bir mükafattı.
Ey insan böyle iken, hangi şey sana hesap ve cezayı yalanlattı.
Rengarenk olsan da bir gün bürünürsün aslın beyaza
Mevsimin uğrar hazana kışa sanma kalırsın bahara yaza
Okursun gün gelir kitabını sanma bitmez defter yaza yaza
Toprak üstünde gezersin gün gelir de içine alır seni kaza kaza
Harcı iman Türkü, Arabı, Kürdü
Ere sarık, bacıya cilbab örtü
İslam milleti birlik, ümmet hürdü
Ömer, Selahaddin ve Yavuz varken
Cennet gibi bir yerden mihnet yurduna indik
Hisse alıp maziden davranmalısın şimdik
Sonsuzluğa talipsin sen değeri bilindik
Her şey eğilir iken sen durmalısın dimdik
İnsanlığın Adem’den sana imtiyaz kaldı
Allah diyerek her nefes sen inle
Her şarkısını nefsin, çalma gitsin
Bu dünya bu ceset kafes seninle
Ölümle kurtul sen, alçalma gitsin
Akıp giden su gibi, çağ, ırmakta
Kâh koşarak, kâh yavaş geliyorum
Közdüm, bir damla ile sönüyorum
Nefes nefes, an be an ölüyorum
Zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun
Abdurrahim Karakoç Üstada İthafen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!