Hikayem Şiiri - Fatih Işık

Hava buz gibi olsa da
Ben üşümüyorum..
Çünkü hüzün denizine dalmak,
Alışkanlık oldu bende.
Bu suya ısınmışım..

Daha minicikken,
Bir aşkım vardı benim.
Kara gözlü ve tenli..
Sonra kendimi iyice çektiğim,
O gelecek kaygılı günlerde de,
Çekingenlikten,
Adı “inanan”ı kaybettim.

Yeşil gözlü,
Süt beyazı tenli,
Bir sır da girdi hayatıma.
Kelimelerim yoktu o zamanlar ama,
Kanımda olan zerre kadar,
Seviyordum onu.
Sonra kayboldu gitti,
Beklesem de yolunu..

En büyüğü ama en acısı ise,
Kendimi en küçük fakat
En mutlu hissettiğim,
Zamanda oldu.
Yaşam veren bir suyu,
İçmeye kalkarken,
İçine düştüm ve ne kadar pismiş,
Farkettim.
Orada boğulacakken,
Uzaklardan, çok uzaklardan
Gelen kara gözlü bir sır daha,
Kurtardı beni derken,
Başka bir ufuğu varmış onun..
Kaldım yine gölgem ve ben.

İşte bu benim hikayem..
Ne dersiniz onu bilemem.

Yalandan iki el tutmak,
Sadece şehvetten ibaret öpmek,
Gözyaşısız sevmek,
Bugün aşk sanılıyorsa,
Yazık olmuş bu ademoğluna.

Ağlasın haline ve
Bana da ağlasın.
Ah çaresizliğim..! !

Herkes kendisini fani mutlu eden,
Birilerini bulup gerçekten sapmışken,
Ben reddedilme tufanında,
Aşağılarda bir zerreyim.