Hiiiç... Şiiri - İrem Levent

Ne var ki? Buradaysam gitmeyi de bilirim.
Hiç zorlamaz beni ardımda bırakmak.
Sevmişimdir elbet kaldıysam ama
Delikanlılığımdır elimin hamuruna bakmadan,
Çekip gidilmesi gereken zamanı bilmek.
Ben Jan Darc’ ım, gururum yaşamımdır.
Yollar yarınım, alevler dostum...
Ne var ki? Sustuysam konuşmayı da bilirim.
Üzmez beni kelimelerle kan akıtmak.
Sustuysam bir sebebi vardır elbet ama
Erdemimdir ardımdaki yalanlara rağmen,
Dudaklarımın mırıldandığı her söz.
Ben Camille’ im, yarattığım gücümdür.
Yenilmek ölümüm, düşmemek yeminim...
Ne var ki? Hayalsem gerçeği de bilirim.
Korkutmaz beni ayıkken gelen kabuslar.
Yaşamışımdır elbet düşlere girdiysem ama
Cesaretimdir küçük adımlarıma aldırmadan,
Tutkun olanın hayallerinden çıkmak.
Ben Dulciena’ yım, varlığım olmayandır.
Aşkım kötü bir şaka tanrılardan insanlara...
Ne varki? Taptığım gibi lanetlemeyi de bilirim.
Acıtmaz canımı inanılanı yıkmak.
Dua gibi tekrarlamışımdır adını elbet taptıysam ama
Tanrıçalığımdır ecelimi umursamadan
Dün önünde diz çöktüğümü bugün asmak.
Ben Magdalena’ yım. Kutsallığımdır yüreğim.
İnancım fahişeliğim, çarmıhlarım bakireliğim...
İşte annemin avuçlarındaki bebeği,
İşte sevenimin sevdiğini sandığı.
İşte yukardakinin uğraşmaktan sıkıldığı.
Ben buyum, ne var ki?

İrem- Ekim 11/ 2002