‘Hiçliğiyle Övünen’ Şiiri - Ali Oskan

Özlem özlem aradık Sevgiliyi yıllarca,
Çile, keder ve gamla yoğruldu hayatımız.
Geçen ömrümüz sanki sürmüştü asırlarca,
Son duayı etmiştik bitince takatımız.

İşte tam o sırada yetişmişti imdada,
Sevgili görünmüştü perdeler arkasından,
Benzersiz tebessümler sonsuz şeb-i yelda da,
Gözümüz vecde geldi nurun parlamasından.

Ne göz görmüştü Onu, ne gönül, ne de hayal,
O öyle bir güzellik ifadesi imkansız.
Bin cennetin zevkleri olamaz idi misal,
Bir vuslat yaşamıştık, sanki birden apansız.

Şimdi döndük geriye dünya meydanlarına,
Hiçbir şey zevk vermiyor hiçbir şeyin tadı yok.
Düşmüşüz cehennemin izbe zindanlarına,
Varlığımız yok olmuş manamızın adı yok.

Ayrılık korkusuyla diyoruz ki: “Ey Rabbim,
Bıktık artık ne olur al bizi bu dünyadan.”
Aslında demeliyiz: “Murad kulluksa Rabbim,
Kulluğumuzu bize yaşat en alasından.”

Bu hakikat hizmeti vazifesinde bizi,
İstihdam eyle daim, sıfatlarınla donat.
Hem Seninle, hem halkla oldur benliğimizi,
Tutan el, gören göz ol, ger bize kol ve kanat.

‘Hiçliğiyle Övünen’ eyle her birimizi,
Miracımız her daim olsun hizmet boyunca.
Arıt üstümüzdeki noksanlık kirimizi,
Hep Sende yaşayalım ebed-müddet boyunca...

(31. Mart. 2005 - İzmir)