Hiçliğin Sızlayan İncisi Şiiri - Ayşe Uçar

ebruli bir ömrün güncesi
ruhumdaki müziğin dilsizliği
isteseniz de duyamazsınız
kelimelerin kalbinde saklı olanı
yağmurlar güneşi ertelerken
bulutlu bir mevsimin içinde
özlem

ancak ben bilirim
renklerin melül yoksunluğunu
karanlığın göğsümdeki derin uykusunu
hâlâ içimde tutuyorum nefesinin sıcaklığını
hayalperest rüyalarımdan sakın çekme
ellerini

geçiyor
sensiz yıllar aşksız günler
dingin ve u-mutlu demeyeceğim
bilirsin işte aynı yolun yolcusuyuz
mistik bir masalın sayfasından göz kırpan
ölüm kadar gerçek pınarlarımdan süzülen acı
gözlerimde kırılan ışığın altındaki
iliklerime kadar işleyen hasretin
çözümsüz dilini

-dokunamıyoruz ten tene -

bakışlarındaki ıslanan hatıraların
gecelerdeki yoksullaşan eriyişini
yüreğindeki zenginleşen acısını
hissediyorum

varlığın hep nazar kalbime
yaz akşamlarında açan yediverenler gibi
yokluğun hep intizar ömrüme
her gün doğup batan güneş gibi
kalbin hep sıcacık
ve ruhun ruhumla

-hep eşdeş-

hiç kimseye
bu kadar güzel dokunamadı ölüm
sonsuza dek böyle yaşayalım mı sevgili

20.10.2022