Hiç Olmalıyız Şiiri - Pınar Yıldız

Dünya dönmüyordu…
Saatler buna bakmıyor,gaddarca ilerliyordu.
Dipsiz derinliklerdeyim.
Boğulmuyorum…
Dilimde tuz zerreleri.
İşte o hep söylenen,
Issız ada karşımızda
Yanımızda üç şeyde yok.
Ellerin ürpertiyor ellerimi,
Dokunan ben miyim sen mi?
Ya öpen dudaklar kimin…
Yabancıydı bu ses bana
Dudaklarım oynasada
Yüreğime akanlar da, senin dudaklarından çıkıyor.
Senin sesin değil bu,
Sonra o dev sarı camgöz geliyor,
Bir hışımla alıp götürüyor gövdeni,
Avcumu acıyorum ardınızdan, içinde 3 tüy sana ait.
Martı yukardan bakıyor bize
Kıyamıyor bana,
Camgözden kurtarıyor seni
Ruhunun geçici hapsi ufukda süzülüyor artık.
O, usulca yaklaşdı yüreğime,
Bütün odalara girdi,çıktı
Son odanın önündeydi artık,
7 kilit O ‘nu görünce
Teker Teker çözülmeye başladı.
Yavaşça kıvrıldı en küflü köşesine oturdu.
Birer sigara yakdık.
Kalk, dedi
”Gitmeliyiz,burada kalmaya gelmedim.”
Tensimden su içmeliyiz.
Tuba ‘dan giyinmeli.
Birer hiç olmalıyız.