Hiçim Şiiri - Meryem Durdu

Her günün batağında hiçliğe batıyorum...
Ömür bir rüzgar gibi dal yok tutamıyorum..

Kuru yaprak gibiyim nolur tut ellerimi...
Sevdadan bir kemer ol sar ince bellerimi

Öyle çok yoruldum ki ter tırnağımdan çıktı
Sensiz yaşanmıyormuş gönlüm yaşamdan bıktı

Solmakta olan gülüm umut dök toprağıma
Uğur böceğim ol da gelip kon yaprağıma

Rüzgar alır götürür ruhumu sana doğru
Bir bilinmezlikteyim bilmemki nedir doğru

Son tura giriyorum mesafeler kısaldı
Şu solan gözlerimde bir umutsuzluk kaldı...

Göğsümdeki kafese ruhumu tutsak koydum...
Sana gelen yolların en zorundaki, oydum

Gönlümü çapaladım kanattım sabır ektim
Kalabalık bu yerde zannettim bir ben tektim

Bembeyaz sayfalarda satırlar kara kara
Gece olan dünyama güneş ver ara ara

Aç sıcacık koynunu yolumun sonu sana
Sımsıkı saracaksın bilirim toprak ana

İçimde sessiz çığlık gözlerimde yaş süyüm
Ruhumun boğazında görünmeyen kör düğüm.

Dünya denen bu yerde gaflete dalmış hiçim
Nedendir kan akışı bu insanlar ne biçim..?