Hiç Şiiri - Mesut Çiftci 2

“Neyin var?” diye soranlara,
“Hiç” diye cevap veriyorum.
Bu hali garip bulanlara,
Tuhaf bir kin besliyorum.

Zira yok hiçbir şeyim,
Dünyada bir avareyim,
Yıkılmış bir viraneyim,
Tükenmiş bir biçareyim.

Nedir bu bendeki hiçlik,
Hissemde yok mu ki dirlik?
Nereden baksan noksanım,
Nereden baksan fakirlik.

Yoktur ana, baba ve akraba,
Tüm dostlarım birer akbaba,
Nasıl varayım dosta, ahbaba,
Tükettim ömrü aldana aldata.

Hiçe hesap sorulur mu hiç,
Köksüz haymatlos bir piç,
Ha babam çakar beynime,
Kimin elinde varsa bir çekiç.

Ne yapayım ki kaderim buymuş,
Ruh cennette ama beden kovulmuş,
Hayatım hep dik hep bana yokuş,
Yaşamadan daha gönül yorulmuş.

Bir hiç doğmuşum hiç öleceğim,
Zehri kendime hep bal edeceğim,
Felek çalmış alnıma çıkmaz karayı,
Ne yapıp edip de kendim sileceğim?

Neyim var bilemiyorum evet
Ama neyim yok farkındayım gayet,
Deli gönül neden almazsın ibret,
Kalmadı mı sende hiç iyi niyet?

Niyet olsa ne yazar baht olmayınca,
İnsan yaşayıp da denk bulmayınca,
O kadar yaşadım da ne oldu sanki,
İnsan kalbi sevgiyi hiç görmeyince.

“Hiç” deyince insanlar anlamıyorlar ki,
Anlasalar yaralara merhem var sanki,
Faili meçhul bir maktulün cinnet mahalli,
Ben ben olalı çekerim çekilmez derdi.