Hiç Şiiri - Poyraz Özbey

Bir gün,
gökyüzü yere eğildi,
ve dedi:
“Sen, yürüyen dualarsın.”

Bir taş öğrendi ağlamayı,
bir çocuk sustuğu an büyüdü.
Zaman, ceketini bıraktı kapıda
ve içeri çıplak girdi.

Kalbinin duvarına yazdım:
“Hiçbir şey, her şeyden ağırdır.”

Gölgeye sordum:
“Sen kimsin?”
Dedi ki:
“Ben, ışığın hatırlamak istemediği yerim.”

Ve ben,
bir harf gibi durdum dünyanın sonunda—
sessiz, eğri, ama sonsuz bir anlamla.