Hiç Şiiri - Alaaddin Emre

vazgeçtim kusursuz gökten
bildim bahanesi hazırdır her an
çevirdim sulara sırtımı
dayanmaz ağzıma

kendi suyunu iç

dağın eteğini çabuk terk eden
yakalanmaz çığa
sağır gözleriyle
uğultuyu duyar yalnızca
sessizlik olunca çalar kavalını çoban
dinler ağaçlar sakin
sonra
hiç

bisikletimin yelkenleri yırtılmış

bir şal cesedi yerde
minibüs geçmiş üstünde belli

dün
lekesinden dolayı kuru temizleyicide

yağmurluksuz dolaşmak iyidir
dokunmayın sakın gözlerime
bir başına yürüyüp
hiçten gelir hiçe giderim

vazgeçtim tohum
olmaktan olmamaktan

hiç