Heyhat Şiiri - Emine Baran

Geç uyandım ilk defa
Gerçekliğin sabahında
Nasıl ağırım bir bilsen
Kımıldayasım yok,
Tatsız, tuzsuz...
Göçüp gitmiş her güzel şey
Bir ben kalmışım yalan ve talana
Sahip olduğum ne varsa
Zorla açarak parmaklarımı
Almışlar birer birer
Kutsanan bu hayat
Bırakılmış yabanlarda
Hoyrat, hırsız ellerde
Kırılıp, dökülmüş
Ezilip, çiğnenmiş
Hevesi çalınan
Umudu, ideali
Yaşam sevinci elinden alınan
Kurgusu kötü bir simülasyondayım
Biliyorum,
Yıllarca bu gerçeği görmeyen
Görmezden gelen bir saflık edasıyla
Rastlantının, değişimin göz kamaştıran edasıyla
Yaşamışım meğer,
Bize sunulan roller
Dayatılan
Sentetik oyuncaklardan ibaret
Kötü dizayn edilmiş portrelerden
Sevgisiz, saygısız, özden kopuk, hissiz
Bir yelpazede,
oynuyoruz
Tüm gücümüzle, tükenene kadar
Kapanır sahne, alırız bolca alkış
Ya da kalabalığın linç yuhu
Yağar üzerimize,
Kimse umursamaz
Kimse bilmek istemez
Perde arkasındaki
Uyanışın acısını.