Herşey boşmuş... Şiiri - Murat Ülkü

Yıllarımı verince, kök saldım sandım,
Her bir köşeye, bir yalan sakladım.
Birer birer eridi, ırtımı dayadığım dağlar,
Güneş batarken, uzayıp gitti gölgeler.
Aşk denen dostluk denen o koca kelime,
Boşlukta yankılandı, gitti değdi kedere,
Güvenim inancım bir sırça köşk gibi dağıldı.

Ahde vefa dediler, önceleri tutulur sanmıştım,
Lakin her vaadin ardından bir enkaz bulmuştum.
Balon gibi havada uçuşan yeminler,
Patlayarak düştüler toprağa, sessizce çürüdüler.
Beklentilerim bir bir boynunu bükerken,
Yanıma kar kalan sadece acıydı.
Ve gözlerimden sağanak dökülen sızıydı...

Aşk... Ah, o yüce, o yakıcı yalan!
Bir anlık hevesmiş, bir rüya sanılan.
Kapımı çalıp ansızın giren o mutluluk,
Karanlığıma düşen manevi bir ışık,
Sonra deli bir fırtına koptu içimde,
Camdan bir ev gibi paramparça oldu kalbimde,
Ve ardında bıraktığı buz gibi bir kuru ayazdı sadece.

Sanmıştım ki yaşayan, ömürlük bir şiirdi,
Her notası derinden dokunan kalbime,
Meğer sadece kısa bir cümleymiş,,
Unutulup giden, bir daha hatırlanmayan.
Yalnızlıkmış meğer en sadık yoldaşım,
Gölgesine bile sığınmam bu yalan dünyanın,
Ve kaybolurum dipsiz uçurumlarda kara toprağın.

Her bir kırık parçamda , bir söz yankılanır,
Rüzgar bile "Her şey geçici" diye fısıldanır.
İnsanlar etrafımda hep maskelerle dolaşır,
Sahte tebessümlerden yüzleri kırışır,
Ve ben, bu oyunun yorgun bir figüranıyım,
Kapılar kapandığında tek başıma kalırım.
Suskunluk bana eşlik eder, ben suskunluğa eşlik ederim..

Bu yanılgılar, tüm bu kırık düşler,
Gerçeğin acı yüzünü bana öğrettiler,
Artık, ne ararım ne beklerim, kabullendirdiler,
Hayat denen bu tiyatroda sen p"figüransın" dediler
Perde kapandığında tek başıma kalırım,
En azından kendimi yendiğimi bilirim,
Ve sessizce olup biten ne varsa, her şeyi izlerim.