Herkesin bir limanı olmalı....

Herkesin bir limanı olmalı,
kıyısı olan…
Çünkü insan, ne kadar güçlü görünürse görünsün;
bir gün mutlaka yorulur.

Dalgaların ortasında çırpınırken,
fırtınanın içinde yönünü kaybederken;
sığınabileceği bir kıyıya ihtiyaç duyar.

O liman bazen bir insan olur,
bazen bir dost eli,
bazen de içini ısıtan bir çift göz…

Limansız kalan gemiler ya kaybolur
ya da savrulup parçalanır.
İnsan da öyle;
tutunacak bir limanı olmayanın içindeki deniz
hiç dinmez,
fırtınası hiç durulmaz.

Herkesin bir dağı olmalı,
korkusuzca sırtını dayadığı…
Öyle bir dağ ki;
arkasında durduğunda tüm korkularını unuttursun,
sırtını verdiğinde güvende olduğunu hissettirsin.

İnsan, her ne kadar yalnız doğup yalnız ölecek olsa da;
hayat dediğimiz bu uzun yürüyüşte
dayanağa ihtiyaç duyar.

Çünkü insan, tek başına güçlüymüş gibi görünse de;
omuzuna yaslanacak bir dağ bulduğunda
gerçek cesaretini işte o zaman keşfeder.

O dağ;
kimine göre anne babasıdır,
kimine göre dostu,
kimine göre sevgilisi…
Ve bazen de insanın kendi inancı,
kendi değerleri olur.

Kıyamet kopsa da arkanda duracak bir yürek…
İşte en çok da bu lazımdır insana.
Dünyanın tüm kapıları kapansa,
herkes sırtını dönse;
o bir yürek kalmalı arkanda.

“Ben buradayım, yanındayım” diyebilen,
korkularını unutturan bir yürek…

Ve aslında, hayatın en büyük mucizesi;
bir limanı, bir dağı, bir yüreği bir arada bulabilmektir.

Bulan huzura erer,
bulamayan ise ömrü boyunca savrulup durur.

Çünkü insan, bütün yolculuğu boyunca
hep aynı üç şeyi arar:

Sığınacak bir liman…
Yaslanacak bir dağ…
Ve kıyamete rağmen arkasında duran bir yürek…

Böyle bir yürek,
dünyadaki tüm hazinelerden daha değerlidir.

@dsız..
11 Eylül 2025