Her şeyi işiten yerde: Yuvaya dönüş

yuvaya döner
kalbin unutulmuş sesi
işiten yerde

söz
gecenin özünden
gündüzün sessizliğinden
ince ince damlar

boşlukta
yankı büyür
unutkan bir rüzgâr
derinlikten
bizi
geri çağırır

barışa değen
sevgiden süzülen
ışık
kırılgan bir kucaklaşma olur
sessizliğin eşiğinde

dil susar
zaman
duru bir an'a çöker
ince bir titreşimde
anlam bulur
ruh

orada
hiç söylenmemiş olan
en derin huzura dönüşür:
her şeyi işiten yer

Hatice GÜZEN

Not: Bu şiir, hem kalbin unutulmuş kıyılarında yankılanan içsel barışa,
hem de insanlığın ortak özlemi olan evrensel barışa dokunma arzusundan doğdu.
“Her şeyi işiten yer”, yalnızca bir metafor değil;
sözün sustuğu, ruhun duyduğu, ışığın sevgiden süzüldüğü ince bir sığınaktır.
Kelimelerin değil, duyarlığın taşıdığı bir yer…