Her şeye Rağmen Şiiri - Özlem Dönmez

Hayat…
Bazen dev bir sessizliktir.
Yaralarına dokunan
Soğuk bir el gibi.
Karanlıkta yankılanır acının adı.
Ve sen susarsın…
Ama o suskunlukta büyür isyan;
Kendi küllerinden doğmayı bekleyen bir fısıltı gibi.
Kimse bilmez,
Neyin seni yaktığını…
Hangi gecenin göğsünde
Kaybolduğunu.
Hangi sabaha,
Ellerinle tuttuğun karanlıktan
Bir ışık kopardığını...
Hayat sana yüklenir;
Bir dağ gibi.
Bir okyanus gibi.
Boğar seni nefesiyle…

Ama sen —
Her dalganın altında
Yeni bir nefes ararsın.
Kendi soluklarını yaratmanın ustası olursun.
Bu, güç değildir.
Bir yara izi kadar sessiz,
Bir düşüş kadar keskindir.
Ama sen, o izleri
Kendi haritan yapar,
Her adımda
Yeniden başlarsın.
Hiç kimse göremez içindeki savaşı.
Bir gözyaşı gibi sessiz,
Ama bir yıldırım gibi derindir.
Kendi içinde kaybolurken —
Kendini bulmayı seçenlerin sessiz çığlığıdır bu.

Ve fırtınalar diner bir gün…
Ama sen hâlâ ayaktasındır.
Toprak kaymıştır altından,
Ama sen,
Köklerini bulmuşsundur çoktan.
Her şeye rağmen...
Hayatın ellerini bırakmayanların,
Yaralarından ışık sızdıranların hikâyesidir bu.
Ve sen bilirsin:
Zorluk, yalnızca bir öğretmendir.
Ve sen, o öğretmene baş eğmeyen
Bir direnişsin.