Sonra Her Şey Değişti”
Bu, biz busbütün yabancılaşmadan önceydi.
Hâlâ aynı şarkıyı fısıldıyorduk içimizde,
Birbirimize uzak değil, sadece yorgunduk.
Yıkılmakta olan bir evde son kez çay içen iki insandık belki
Ama hâlâ aynı evdeydik.
Duvarlar henüz üzerime çökmeden,
İç sesim beni susturmadan,
Aynalara yabancılaşmadan önceydi bu.
Kendi içimde hâlâ yerim varken.
Bir “biz” vardı hâlâ,
Yarısı sen, yarısı ben olan…
Sonrası…
Birbirimizin gözlerine bakarken bile
başka birine bakıyor gibi hissettiğimiz
o uzun, soğuk mevsim…
Ve işte o gün,
ilk defa konuşmadan kalktık bir masadan.
Ne “görüşürüz” dedin sen,
ne de “kal” diyebildim ben.
Sadece sustuk.
Ve sustuğumuz yerde koptu hayat.
Şimdi aynı şehirde bile farklı gökyüzlerine bakıyoruz.
Sen belki hâlâ seviliyorsun,
ben ise hâlâ seni sevmediğin hâlimle yaşıyorum.
Kayıt Tarihi : 18.6.2025 22:02:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!