Her ses gökyüzünden sahibine ulaşırdı

Her ses gökyüzünden sahibine ulaşırdı
Her ışık durmadan yoluna devam ederdi
Zaman çok aciz bir ölçü biriminden
Başka hiç bir şey değildi
Yaşadıklarımız çok büyük bir fanusun içindeydi
Ve biz bu fanus içinde o kadar küçüktük ki
Fanusun camlarını bile göremiyor
Hapisliğimizin farkına da varamıyorduk
Onları yıldızlardan çok uzak sanıyorduk
Aslında hiçbir şey o kadar büyük değildi
Ve hiçbir şey de o kadar küçük değildi
Soluduğumuz hava dahil
Bizi biz yapan her şey içimizdeydi
İçimizde koskoca bir evren
İçimizde koskoca bir nehir akardı
Biz onların farkında bile değildik

Niye ölmek zorundaydık bilmiyorum
Merak ediyorum içimden
İsyan etmeden kabul ediyorum
Niye düşman olmak zorundaydık bilmiyorum
Gönlümde kardeşliği büyütüyorum
Niye uyumak zorundaydık bilmiyorum
Gecenin güzelliğini kaçırıyorduk
Bu yüzden mi nedir?
Çok az uyuyordum.
Yoruluyordum zamanla küsüyorum
Hayat denilen kırmızı çizgilerle
Kanı döken döktüren
Kavgayı atmosfere düşüren her şeye
Ve herkese kızıyorum
Hayatı zehirleyen parçacıklar
Aklımızın kıvrımlarında saklıydı

Bir damla düşer gibi düşüyoruz yeryüzüne
Dalgalarında hayatı buluyor
Kıvrımlarında karışıyorduk özümüze
Gökyüzüne hasret
Bakıyoruz bize verilene
Ve en büyük oyunu oynuyoruz bedenlerimizle
Geldiği gibi gidiyoruz
Vakitli vakitsiz
Bir ağacın düşen yaprakları gibi
Toprağımıza
Bilinen en karanlık özümüze düşüyoruz.