Her sabah güne senin satırlardaki yüzünl ...

Kolum dizim kesildi bir an, sanki evren bir sessizliğe büründü,
o bir an çok kısaydı.
öyle ki kolumun dizimin kesikliği yere yığacakmış gibi.
bacaklarımı karnıma çekip uyumaktan başka bir şey istemedim,
yalnızlık olmalıydı ve susmalar.

Uzaklaşmak istedim, o en uzak yerden
uzaklaşmak ve uzaktan sırtımı dönüp her şeyi geride bırakmak,
gündelik her şeyden uzaklaşırken, hırslarımdan arınmak istedim.
öyle istedim ki bunu zihnimde öyle büyüdü ki bu,
kendimi o devasa çadırın dışına zor attım,
ve rüzgar ruhumun hüzünlü, kızgın, kırgınlığını söküp aldı,
sırtımı sıvazlarken.

Her şey geçti,
sıkıntılardan kurtulup, mesainin başına dönünce,
o an yalnızca bir anı oldu,
ama o her şeyin dışında kalma isteği,
zihnin dehlizlerindeki bir tümör gibi yavaşça büyümeye
ve gittikçe acı vermeye devam etti.
yaşamak belki yalnız acı çekmeye alışmak diye düşündüm…
…

Var oluşun dayanılmaz acıları.