Her Kişinin Şiiri Şiiri - Memduh Atalay

H/er Kişinin Şiiri
Babam 'haylaz bu oğlan',
Annem 'çocuk hastadır' derdi.
Ben, gözlerim tahta atımda dalgın,
Azarı annem yerdi.

Hep korktu babam her baba gibi
Kendince için için üzüldü durdu
Annem her daim dua ikliminde
Benim için güzel hülyalar kurdu

Her kötü huyum dayımdandı şüphesiz
Buydu belki annemi içten içe kahreden
Varsa testiyi kırmadan su getirmişliğim
Mutlaka bu güzel huy babamgilden

Sonra ilk sevda, ilk tütün, ilk isyan,
Demedim mi makamında anneme sessiz öfke
Taş mı çocuğun kalbi elbet sevecek
Kolum kanadım,yüreğimi emziren anne

Annem ağıt söyler beraber ağlarken biz
Adam olmak neydi sahi, neydi bu sihirli giz
Hala aynı makamda ağlamaktayım
Hala ben dünyaya kırgınım dünya bana gönülsüz

Evet yıllardan sonra yârlerden sonra
Elimden iş gelmedi iğnem dikiş tutmadı
Gönül bir sırça saray diye belledik annemizden
Nereye gitsem hüzün beni bırakmadı

En cezalı mesleği seçtim baba çobandan öte
Elimde bir tomar şiir, sesim içli ağıt dolu
Korkulu bir kalbim yağmur yüklü gözlerim
Yıldızları topladım sıfır üç depreminde

-Hanın çıkış kapısında tek beyaz renk sendin anne! -