Her Doğan İnsan Şiiri - Rumeysa Sakarya

Her doğan insan aynı şeyleri yaşıyor,
Kendisini tanımaya başladıktan sonra,
Hep aynı yaşta vazgeçiyor çoğu şeyden,
Aynı yaşta seviveriyor bazı şeyleri,
Ve hep yakın zamanlarda fark ediyor her şeyi.
Sokakta oynamayı çok eğlenceli buluyor,
Sonra herkes aynı yaşta vazgeçiyor bu eğlenceden.
Okula gitmek için can atıyor,
Sonra herkes aynı yaşta nefret ediyor
Herkes on sekiz yaşını hasretle bekliyor,
Bir numarası olmadığını anlayınca yine herkes aynı anda vazgeçiyor on sekizden.
Sonra yirmi beşi bekliyor bazı şeylerin değişmesi için,
O sırada da az çok anlıyor hayatı.
Ümitle beklediği yirmi beş de,
Sonra yolun yarısı denilen otuz beş de,
Bir şey değiştirmiyor.
Yine her insan,
Daha doğrusu düşünen her insan,
Aynı şeyleri saçma buluyor,
Aynı şeylerden sızlanıyor.
Kırkına gelince okul sıralarına,
Ellisine gelince gençlik zamanlarına,
Altmışına gelince yolun yarısına dönebilmeyi istiyor.
Herkes aynı şeyleri yaşıyor,
Farklı şeyler hissediyor.
İnsan, zaman geçtikçe,
İmkansızlığa daha bir meftun oluyor.