Hep Susuz,Hep Yalnız Şiiri - Ali Kamil

Şafağın içine doğru uzanıyor;
Gölgen,
Uzuyor bir anda zamana doğru..
Küllenmiş toprağa karışıyor aşk..
Aşk hâlâ susuz,
Gölgen,
Gezgin bir yağmur bulutu gibi.
Asıyor gölgesini yağmur altında;
Ve soyuyor,
Şimşeğin ışığını,
Yağmur yıkıyor karanlığı…
Bir aynaydı gece..
Taşıyor sevdanın izlerini..
Işıldıyor tarifsiz gizemle..
Yanıp sönerken küçük bir yıldız..
Uyukluyor yüreğin orta yerinde..
Ve sis kaplamış bir sevda..
Közleşmiş duygular..
Gündoğumunun içine uzanıyor.
Ufku tanımlıyor..
Korkusuz;
Öldüresi yükseklikle,
Ve gölgesi,
Yalnızlık gibi, toprağı kokluyor zirvesinde...
Göz kapaklarında ışık..
Ellerinde gelecek,
Aşkınla muştulu,
Terk edilmiş bir göçebe çadırıydı gece..
Ay ışığı için açık kollarla..
Çekiyorum gecenin kokusunu içime..
Kokluyorum aşkı beklerken..
Solgun bir çiçeği;
Kokluyorum ormanın gizemini..
Ve gece esintisinde çığlık atan dalgalar,
Gözlerimde bir aynanın buğusu,
Sonsuz sorular,
Ve zaman bir yankı..
Sanki;
Geleceğimi görüyorum,
Hayatımı ve ölümümü görüyorum.
Göz kapaklarında ışık,
Ellerinde gelecek.
Yalnızlığımın sevdası..
Ne vakit ağlasa sensiz..
Hep susuz..
Hep yalnız..
Sabahın içine doğru uzanıyor..
Ne vakit bıraksa bir başıma.
Sevdam hâlâ susuz!
Hep susuz!
Hep..
Yalnız!