Hep bir mazeret , hep bir bahane ....

Şiirinizin son halini de "Q" işaretiyle kıtalara ayırarak düzenledim:
Uyku tutmaz gözleri, bir gözü kapı eşiğinde,
Torun kucağında, uyuyor gönlünün efendisi huşu içinde.
Bir yandan yemek kokusu, kaynıyor tencereler fokur fokur,
Oğlan gelecekmiş, sofraya konuyor bir tabak huzur.
"Müsait misin?" derim, yutkunurum boğazım düğüm düğüm,
Hep bir bahane, hep bir erteleme, yok ufacık bir ümidim.

"Torun bende, onu uyutuyorum," der yine fısıltıyla,
Sanki bu mazeret, bir olmuş gecikmiş her bir soruyla.
Dudaklarımda buruk tebessüm, yüzümde yorgunluk izi,
Hayat bu işte, koşuşturma, bitmez tükenmez bir dizi.
Uykusuz geceler, bitmeyen işler, ardı sıra dizili,
Bir de dertleşmek ister gönlüm, arar vefasızda bir teselli.

"Oğlan gelecek, yemek yapıyorum," der sonra,
Elinde kepçe, kalbinde bin bir yara, bin bir bere.
Sanki mazeretler, aşılmaz bir duvar örmüş aşkla arama,
Dinlenmek ne mümkün, hep bir koşuşturma, hep bir karama.
Telefon elimde, sessizce beklerim, bıraktı beni cigara,
"Dinlen biraz," der mi, yoksa der mi yine görüşürüz belki gece...

Hep bir mazeret, mazeret ki dillere pelesenk,
Sanki bu hayat bahane ile birbirine geliyor denk.
Yorgunluk çökmüş omzuma, ruhumda ince bir sızı,
Gönül ister dertleşmek, anlaşılamamak ne kadar acı bir yazı.
Bana hiç vakit yok, hep bir iş, hep bir koşturmaca,
Hayat bir tiyatro sahnesi, ya biter de perdesi, hiç açmazsa...

Bir kelime sızar dilimden, acı tatlı bir gülümseme,
"Müsaitim!" desem, sanki dünya döner cehenneme.
Oysa ruhum arar muhabbeti, sıcak bir nefesi,
Ama ne mümkün, kesmiyor beni hayatın ritmi,
Torun uyur, yemek pişer, hayatta durmaz akar,
Bana mazeretleri, bitmez tükenmez, eksilmez artar...

Belki de senle hallerimiz, bir şiir olur dökülür,
Hicivle karışık, uzun duygulu lirik bir dram sökülür.
Ama yine de sormadan edemiyorum, gönlümde gizli bir umut,
"Müsait misin?" derim, belki de bu kez tutar, olmazı hayırı unut...
Tüm mazeretleri, tüm bahaneleri bir kenara atıp,
Konuşuruz içtenlikle, tüm yaralarımızı aşkla kapatıp.