Hep Ben Ölüyorum Şiiri - İdris Yılmaz

Hep ben ölüyorum madam
Acısı olmayan yaralar açılıyor etimde
Sokak satıcılarının güvensiz elleri titriyor
Soğuk mu heyecan mı bilemiyorum madam
Sesim kısılıyor ve benim yerime
Çocuklar sesleniyor sokak başlarında
Elsiz kolsuz konuşarak derdini anlatıyor insanlara
Ben tıknefes koşmaktan hiç hoşlanmam aslında
Ama her seferinde tıknefes bir sevdaya tutuluyorum madam
Ve her zaman hüsranla bitiyor sonu
Öğrendim insanları deneye yanıla.
İnsan sesleri kaybettiğinde dilinde
Kelimeler de kayboluyormuş işte
Yüreğin sağırlaşması böyle başlıyormuş madam
Bunun için hissizmiş robotlar öyle diyor tanıdığım bir usta.
Kokulardan çiçekler açar mı hiç. Sormak bile saçma
Ama o kadar parfümü neden sıkarlarki
Kokuttukları sevda değil sen de biliyorsun madam
Ölü kalpler şehrinde takım elbiseli kravatlı
Jöleli meçli saçlardan yayılıyor o koku
Çok sevimli sahte gülüşlerden.