Hendek Şiiri - Dursun Yelken

Uludere yokuşu, çağlayarak akışı;
Türk kültürü bir kilim, Hendek onun nakışı.

Orta Asya’dan göçen, dağlar, ovalar geçen;
Hendek Aşireti’dir, Hendek'e çadır açan.

Karşılıklı bakarken, arada gönül bağı;
İki âşık gibidir; Keremali, Çamdağı.

Evliyalar, erenler, Şeyh İsmail beldesi;
Hangisini sayalım; çoktur Allah bendesi.

Şimdi artık kayboldu, o tarihi yapısı;
Cennet değilse bile, sanki cennet kapısı.

Konuksever ahali, bambaşka yöresi var;
Büyük, küçük bellidir; yaşayan töresi var.

Başka yerde bulunmaz Hendek’in alameti;
Dostların başka olur kahvede muhabbeti.

Kıymetini bilmeyen, içinde bunalırken;
Hemen başlar hasreti, Hendek’ten ayrılırken.

Hendek’te sevgi dolu, dostluklar hep revaçta;
Biraraya gelinir, tasada ve kıvançta.

Davul, zurna, kemençe; tulumun sesi ince…
Kafkas başka oynanır, mızıka ses verince.

Deli Horon, nanayda, üçayak güzel gayda;
Rina rina da bizim, çiftetelli, halay da.

Mazlumoğlu toyumuz, benzer bizim huyumuz;
Falan, filan da neymiş; Türk oğlu Türk soyumuz.