Hemzemin Şiiri - Atlas Kaya

Üzgünüm Can Baba,
Bağlanmalı insan şu hayatta;
Birine yahut bir yerlere,
Giderlere veya gitmezlere...
Belki bir yalana hatta;
Doğru diyebildiği sürece...
Dar ağacında bile ipleyken kaderi ademin,
Ne alemi var yaprak gibi savrulup,
Kadere teslim olmak delice?
Geçmişim geleceğime hemzemin.

Adı da fiyakalı: "carpe diem"
Her şey bir tiyatroymuş da ‘anda kalmalıymış’lar falan.
Belki bende oyunculuk hamuru yok,
Belki ben vantuzlu seviyorum yaşamayı.
Sorumsuzluğun rahatlığından olsa gerek,
Yok sayabilmek oldu-olacak zamanları.

Ben bağlanırım üstadım,
Kördüğüm bile olurum gerekirse.
Yeter ki versinler bana sarmaya yetecek bir gerekçe.
Tek başına etmem bir şey belki,
Bundan her bahaneyi ölesiye severim.
Ahval-ı halimdir dilimdeki dilekçe,
İşbu yalnızlığa el atılmasını yüce divanınızdan arz ederim.