Heft- Bend-ı Zemzeme Şiiri - Kara Çocuk 2

I
Yâ Rab kerem et, feyz-i tecellîni ayân et,
Zulmet dökülüp, kalb-i perîşânı emân et.
Mahrûm-u cemâl eyleme, lutfunla mekân et,
Her zerrede bir nûr-u bekā şevk-i dehân et.
II
Kesret dökülüp vahdete, rûh nâra alışsın,
Mir’ât-ı derûn, sırr-ı Hudâ ile tanışsın.
Âşık boğulup bahr-ı fenâ içre karışsın,
Âlem bu derin şevk ile Tevhîd’e revân et.
III
Ney gibi figân etmede her bend-i vücûdum,
Aşkınla yanıp, Arş’a varır nûr-u sücûdum.
Varlık dediğin gölge-i kudsî-i şühûdum,
Her lâhza bu seyr-i seferi fazl-ı emân et.
IV
Mahzûn olanın yâresine lutf-u safâ ver,
Bî-kes kalana, her gönüle kudsî nevâ ver.
Hasret dökülüp kalbe o vuslatla şifâ ver,
İhsânın ile her bir rûhu şâd u şâyân et.
V
Aydınlanarak mülk-ü basîret, nura bulansın,
Nefret dökülüp, kalpler o kudsî aşka inansın.
Kullar ki bütün, rahmet-i Rahmân’a dolansın,
Asrın bu karanlık gecesi fecre dehân et.
VI
Sustu dökülüp yetmiş sekiz mısra-ı giryân,
Âciz Zemzeme lutfuna muhtâc u perîşân.
Sırrınla bu gönlü eyledin deryâ-yı nihân,
Mühürledi rûh bu duâyı, lutf-u ihsân et.
VII
Lutfunla muazzam kıl o tevhîddeki nûru,
Def’eyle dimağdan o ağır, dilsiz gurûru.
Zikrinle uyandır dökülüp kalb-i fütûru,
Koca bir ÂMİN ile her cânı asümân et.