Hece Şiiri - Ruh Hastası Bülent Ceylan

Adını heceliyor yine gecenin kör karanlıgı
Seviyorum seni kadın sarı saçlarını mavi gözlerini
Seviyorum seni azar azar damla damla çoğalarak
Anlamasanda neden seni sevdigimi seviyorum işte nedenini sen bilmesende

Kanadımı kırdın diye mutlumusun şimdi
Diyelimki kırdın gökyüzü sanamı kalacak sanıyorsun
Ne gelişin sevindirir nede gidişin üzer artık

Aşkı yaşarsın yaşadığının izi kalır
Yaşamazsın içinde sızı kalır benimkide öyle bir şey işte
Kimseyi zorla hayatıma sokmadım selamsız sabahsız girenler oldu
Kimseye neden geldin diyemedim bir türlü

Aslında sevmeyide beceremedim
Yada sevdigimi gösteremedim kimseye
Kalmak isteyen yanımda kalır
Gitmek isteyen gider diye düşündüm hep
İyimi yaptım kötümü yaptım bilemedim
Onlardan sevgi istemedim aslında
Kusurlarıyla birlikte kabul ettim
İçimden geldiği gibi yaşadım hep

Azla yetinmeyi öğrendim
Kimse mükemmel olsun diye beklemedim
Bende mükemmel biri değildim çünkü
Yanımda kalacak kimse yoktu
Zamanı geldiğinde herkes gidiyordu nasılsa
O yüzden
Her gelen gidişinde kapanmaz yara bıraktı alıştım artık gel gitlere

Sadece seni sevdim sana aşık oldum
Nasılsa gelmeyecektin
Ve bende digerlerinin gidişinde oldugu gibi
Seninde gidişini yaşlı gözlerle izlemeyecektim

Yanlızlıgı iyi bilirim ölümün soguklugunu dudagından öperek yaşadım çünkü
Her seferinde bedenimi avuttumda
Ruhumu avutacak birini bulamadım bu yeryüzünde

Hani geçen nasılsın diye sordunda bende cevap verememiştim ya
Nasılmıyım
Gönlünü olmaza kaptırmış bi çare
Geceleri sabah olmayan
Gündüzleri ise zifiri karanlık
Beni bıraktıgın ıssız sessiz sokaklarda kendini arayan bir evsiz
Uykusuzluk peşinde gezen bir hayalet
Hayatından vazgeçmiş azrailin gelmesini bekleyen cansız ceset

Aynalarda bile kendini tanıyamayan
Baktıkça sen kimsin der gibi bakan
Kendini bile hayel meyal hatırlayan biriyim
Ne yaptıysam baş edemedim hayatla
Vazgeçtim artık sevmelerden
Nasılım anladınmı şimdi

Aslında dilimiz aynıydı senle
Sen beni için için seviyordun
Ben seni sevdigimi haykırıyordum sen duymuyordun duymak istemiyordun yada
Ne ben kendimi anlatabildim
Ne sen beni anlayabildin yada anladında işine gelmedi beni sevdigini söylemek

Zihnimdeki cümlelerin kenarına dokunabiliyor sadece elim
Kalemden döküldüğü kadarıylada anlatıyorum işte
Anlatılabiliyorsam tabi yada ne kadarını anlıyorsan artık

Olmadı işte baş edemedim hayatla
Bu nasıl bişey biliyormusunuz
Tıpkı içindeki fırtınada boranda kaybolmak
Çölün ortasında gözyaşlarının denizinde bogulmak gibi
Ona anlatamayacağın şeylerin ağırlığıyla gözlerinin doldugu
Başını öne eğip sessizce agladıgında
Anlıyorsun ona aşık oldugunu ve kabulleniyorsun onun seni sevmedigini
Kabullenemedigin ise hayatın sana her seferinde hep yek gelmesini

Belki çıkar gelirsin bir gün bir şiir kitabının sayfaları arasından
Başın hafifçe öne eğik yüzünde gergin bir gülümseme
Ama vakit o vakit olmayacak
Ne gidişin üzdü beni nede gelişin sevindirecek artık
Gidişinle kahrolan gelişine dügün dernek yapmayacak sende biliyorsun

Damarlarından oluk oluk kan akıyor artık şiirlerimin
Yalnızlığım çıg altında kaldı
Kefene sardım geçmişte kalan bütün anıları
Tabuta yerleştirdim ellerim titresede mezara koymaya hazırım cesedimi

Bu aşktan göç ediyorum bilinmezin ülkesine
Sesimi duymayan ay tanrıçası bendise selam olsun
Geride kalanlara selam olsun
BÜLENT CEYLAN