Hazan’da Üşüyen Kalbim Şiiri - İhsan Yılmaz

Hazan’da Üşüyen Kalbim

Sonbahar’da yapraklar savaşa tutuştu,
Gökyüzü sessiz, rüzgâr kırgın,
Seninle solduğumuz havada şimdi
Bir sonbahar kokusu, yorgun bir anı saklı.

Yazdan kalma bir sıcaklık vardı tenimde,
Şimdi her rüzgâr, senden bir hatıra üfler.
Ellerim üşür, sesin yankılanır içimde,
Ve ben her akşam seni giyerim — gizlice, içimden.

Geceleri üzerini ört sevgilim,
Ben rüzgâr olur, saçlarına karışırım belki.
Beni hatırladığında bir battaniye gibi
Sarar seni bu yorgun kalbim, sessizce.

Yapraklar dökülürken ben de dökülürüm,
Her sarı yaprak bir “keşke”yi taşır.
Ve Amed’in bu hüzünlü rüzgârında
Sana sarılamayan kollarım donar, kalır.
Ekim / 2025