Hazal Şiiri - Ali Doğan Dağbey

Sen aydın ovasının nazlı bir ceylanıydın
Sen hazaldın aydın daglarında
Bir ayagın bozdaglarda bir ayagın menteşelerde
Her bahar çiğdem sümbül ve kardelen toplardın
Kar suları çözülürken
Onca hırçınlıgına inat yağız kışın...

Ve her yaz incir toplardın
Başakcılık ederdin menderes kıyılarında...
Çöp takılırdı diken batardı zarifecik ayaklarına...
Kuzu kovalardın oğlak severdin minnacık ellerinle...

Gözlerin yemyeşil bir zeytindi ayvalıkta
Dudakların yeni açmış bir nar çiçeği kuşadasında
Saçların edremitte bir tutam dağ yosunu
Ve sırça parmağın meryemanada bir dağ çeşmesi
Bal akardı ucundan...

Şimdi el aldı seni
Şimdi yel aldı seni
Şimdi yadeller aldı seni
Alıp götürdü adı bilinmedik yerlere
Söktü dedeyurdundan küstah kader
Bir yadigar kaldı şimdi işlemesi ve ceyizi babannenin
Aşrı aşrı memlekete kız verdiler
Atı da yok babanın
“baba kızın cokmu idi
bir kız sana yükmü idi
kör olası komşularım
hiç oğlunuz yokmu idi...”

Oy hazal can hazal
Şimdi aydın ovasından kalkan kazların
Ve honaz dağında bir çiçekten uçan polenlerin bile
Ulaşamadığı uzak illerdesin...

İki cocuk bir de ana oy hazal hazal
Dönerler yana yana can hazal hazal
Ah bu dağların nazlı maralı
Kim bilir kıymetini nazını
Ak sekili dişi ceylanı karlı daglarımın
Ah hazal hazal
Gök gözlü
Nazlı maral...