Hayatın Ortasından

Sadece susuyorum. Hızlı hızlı çıktığım tozlu merdivenlerden,geri geri,yavaş yavaş inmesini de bilirim.Şu ana kadar kimsenin ahı üzerimde kalmadı. Ne çekmem gerekiyorsa çektim.11 yaşımda kaybettim ben çocukluğumu.Geleceğimin yeni miladı atıldı o yaşlarımda. Artık ne derece olgunlaşabileceğimi düşünürken,zaman içinde oldunluğumuda kaybettim. Masum bir çocuk kadar günahsız,zebani kadar cehenneme mahkumum. Ellerim olmayan saçlarım arasında kayboldu,insanların alaycı bakışları altında duygularım.. Hangi çiceğe baktıysam o çiçek soldu,hangi insancığa değer verdiysem,kalbimin odalarında kayboldu.’’Game Over’’ yazısı çoktan çıktı belki de benim için. Ben eski OFK mıyım? Eskisi kadar güçlü müyüm? Ve en önemlisi bu hayat benim mi, eğer hala yaşanacak bir hayat kaldıysa..