"hayatın Kıyısında" Şiiri - Zeynep Koçar

"HAYATIN KIYISINDA"
Bir yanımda yorgunluk,bir yanımda umut.
Kırılmış hayallerle dolu eski bir kutu.
Ne zaman güldüysem,içimde fırtına koptu.
Hayat dediğin bazen yara,bazen de bir tutku.

Sokak lambası gibi ,bazen söner içimdeki ışık.
Geceler uzun olur,düşler kısa, zaman kısıtlı.
Kimse bilmez neler geçti,hangi dağlar yıkık.
Bir tebessüm ararım,dünya bana sıkı.

Kendimi ararken başkalarında kayboldum.
Güvendiklerim gitti,en çokta ben yok oldum.
Bir avuç sevgiye,bin yıl hasretle doluydum.
Ama hâlâ ayaktayım,hâlâ başım dik,soludum.

Düştüm,kalktım,ellerimle sıvadım canımı.
Kimseye belli etmedim, gizledim yaramı.
Kader dedikleri şey, çizmiş kendi sınırını.
Hiç kimseye anlatamadım içimdeki yangını.

Sevdiğim insanlar vardı,kimi gitti zamansız.
Bir fotoğrafta kaldılar,sessiz ve anlamsız.
Gözümden akan yaş, artık çok daha az
Çünkü öğrendim ki insanlar acımasız.

Bazen bir çocuk gülüşü unutturur acını,
Bazen bir şarkı,sarar yaralı yanını.
Yeter ki vazgeçme, kaybetme insan yanını,
Çünkü en karanlık an ,aydınlatır sabahını.

Hayat öğretmen gibi ,sınar her dersini.
Kiminde kaybedersin,kiminde bulursun kendini.
Kalbinde sevgi varsa, geçersin her engeli.
Yeter ki korkma yürümekten ,bilsen de sonu belli.

Ve şimdi burdayım ,geçmişle barışık içinde.
Anılar omuzumda,geleceğim elimde.
Hayat buysa eğer,ben varım her zerresinde.
Çünkü ben yaşıyorum,hem de ta içimle…

15.04.2025