Neden bu tatlı hüzün?
Yorulmuş sanki yüzün.
Bir insan bu kadar mı büyür,
İki yılda çocuk, adam mı olur?
Anılardan bir kalkanda gibisin,
En kıymetlin yanı başındayken.
Tüm hüzünlere sitem gibisin,
Onlardan yara alırken.
Kırık gönlüne neş'e dolmuş,
Yaralarına azim tanecikleri.
Bakışların anlam dolmuş,
Zihnine gökyüzü sakinliği.
Çehrene vurmuş metin dirayetin,
Kırılgan ama sert azminle.
Hayat hayat olmuşsun tebessümünle,
Her şeyinle değil ama tüm gücünle.
Genç nefesin rüzgâr olmuş,
Buralarda fırtınalar estirir.
Benliğin şiirler olmuş,
İnsanı yeme-içmeden kestirir.
Seni anlatmaya kelam yetmez ama,
İnsanın ruhu acır anlatmazsa.
Hiçbir güzel söz sana layık değil ama,
Sevgiler beşeri öldürür ulanmazsa.
Kayıt Tarihi : 29.4.2025 21:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O gün onun ve benim farklı gerçekliklerimizi fark ettim Kelimeler o duygusal enkazı anlatamaz. Acılar ile büyümüş olmak demek ki insanı tam olgunlaştırmıyormuş. O gün perde yine kapandı. Bir trajedi daha oynanıp gitti. Trajedik bir insana başka bir trajedik insan tarafından yazılmış bir trajedi. Fakat bu oyunun ne yazar farkında ne de izleyenler. Hakikat ve hayalin bulanık çizgisi ile ayrılmış yaşam sahnesinin bir oyunu daha sessiz sedasız bitti.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!