Hayatımda ilk kez ölümü sorguluyorum

Uzun bir yoldan geldim
Çok yorgundum belki de bu yüzden göremedim
Sana dokunmak isterken inciteceğimi bilemedim!
Özür dilerim
Düşünemedim senin de bir o kadar zorlu bir yoldan geldiğini
Nerden bilebilirdim ki yüzündeki baharın birden solacağını, ellerinin buz gibi olacağını
Hayır söylemek istemiyorum
Yumruklamak istiyorum toprağı belki de kendimi
Bilseydim!
Bilemedim gözlerime de kırgınım
Sevginle sarhoş olan kalbime de
Göremedim
Şimdi ağlamak bile bir sancı, bir yumru boğazımda
Üşüyorum şu kıp kızıl güneşin altında bile
Bir aptal gibi yolunu gözlüyorum
Belki de ölmedin!
Ölmediğine inanmak istiyorum!
Hayatımda ilk kez ölümü sorguluyorum
Ama günün sonunda kendi nezdimde sorgulanan hep ben oluyorum
Şimdi deli gibi özlüyorum
Uyuşunu, gülüşünü ve parlak gözlerini
Tezgâhta duran kirli kahve fincanını bile!
Tanrım!
Hiç bu kadar kötü hissetmemiştim hiç bu kadar aciz ve hiç bu kadar kimsesiz!
Her şey bir anda anlamını yitirmiş gibi
Meğer ne yüce ve derinmiş kalbimdeki yerin!
Düşünüyorum da sana milyon kez söylemeliydim!
Milyon kez seni seviyorum demeliydim!
Şimdi içim sonsuz hüzün!