Hayata Küsmüş Yolcunun Mektubu

HAYATA KÜSMÜŞ YOLCUNUN MEKTUBU

Sevgili Hayat,
Sana bu satırları yazarken ellerim titriyor, gözlerimden düşen yaşları kimseye göstermemek için kendimi zor tutuyorum. Belki de sen bunları hiç okumayacaksın; ama bilmeni isterim ki yıllardır içimde biriktirdiğim sessiz çığlıklar, yalnızca sana adanmış bir ağıt gibi.

Ben bir yolcuyum, ama biliyorum… Bu yolculuk geri dönüşsüz. Her adımda biraz daha yorgun, biraz daha kırık, biraz daha küsmüş bir ruh taşıyorum. Çocukluğumdan beri belki de senden çok şey bekledim. Bekledim ki beni koruyasın, sevdiklerimi kollarında saklayasın, hayallerime hayat versin… Ama sen, sessiz ve soğuk, sadece izledin beni…

Gençliğimde her düşüşümde ayağa kalkmaya çalıştım; umutla baktım, bazen aşkın ışığıyla ısındım. Ama sen, hayatta en değerli sandığım her şeyi elimden aldın. Sevdiğim insanları, güvenimi, hayallerimi… Ve geriye sadece yorgun bir gölge bıraktın. O gölgeyle yaşamak, sevgili hayat, düşündüğünden çok daha zor.

Yolum uzun ve yalnız. Her adımım bir ağıt, her nefesim bir vedâ. İnsanlara gülümsüyorum, ama içimde fırtınalar kopuyor; insanlar görmüyor, anlamıyor… Kimse anlamıyor ki; ben senin adını anarken bile küsmüşüm sana, ama hâlâ senden vazgeçememişim.

Bazen düşünüyorum: Eğer hiç doğmasaydım, bu acılar hiç mi olmazdı? Ama bir yandan da biliyorum, doğmak, sevmek, sevilmemek… Bunlar olmadan ben ben olamazdım. Ve işte bu yüzden, küskün ve kırık hâlimle de olsa, yürümek zorundayım. Çünkü geriye dönmek yok.

Belki bir gün, bir rayın ucunda, bir istasyonun sessizliğinde, ben yorgun ve bitkin düşeceğim. Ve belki de o gün, sen, sevgili hayat, bir kez olsun fark edeceksin…
Ama o zaman, iş işten geçmiş olacak.

Şimdi gözlerimden akan yaşları silemiyorum; bırak onları aksın. Çünkü yıllardır sakladığım bu acıyı taşımak, artık dayanılmaz. Küçük bir yolcuydum, belki de çok erken büyüdüm… Belki de çok geç sevdim. Ama bir şeyi biliyorum: Artık ben buradayım, küskün ama hâlâ yürüyen bir yolcuyum. Ve senden bir ricam var, sevgili hayat… Kimse gözyaşımı tutmasın, çünkü onlar, hayata küsmüş bir yolcunun sessiz çığlığıdır.

Sonsuz yorgunlukla,
Hayata Küsmüş Yolcu