Hayat ve Ben Şiiri - ibrahim Mutlu

Onu tanıdığımda
Çok küçüktüm.
Yeni yeni emekliyordum.
Aklım ermiyordu
Hiçbir şeye.
Bir gün karşıma çıktı
Heybetlice dikildi önümde.
Kendisini tanıttı.
Dedi: Ben “HAYAT”.

Zamanla ısındık
Birbirimize.
Yıllarca beraber
Yaşadım O’nunla.
Gün geldi yoldaş olduk,
Gün geldi gardaş.

Kâh avucumun içine
Bir şeyler koydu,
Sevindim.
Kâh avucumdan
Bir şeyler aldı
Üzüldüm…

Neler paylaşmadım ki
O’nunla neler...
Üzüntümü, sevincimi,
Acılarımı, mutluluğumu…
Dert ortağı olmuştuk.

Ne dediyse yaptım,
Aklım erene kadar.
O’nun gösterdiği
Yolda gittim.
Zamanla çok şeyler
Öğretti bana.
Gün geldi,
Kendisi çekti beni
Çıkarları doğrultusunda.
Gün oldu,
Ben çektim O’nu
Kendi çıkarlarım için.

Bir gün yine çıktı karşıma.
Dedi ki: Seni terk etmenin,
Artık zamanı geldi.
Senden sonra,
Kimler yok ki sırada…

Kapanan gözlerimi
Son kez açtığımda,
Sadece el sallıyordu
HAYAT bana…