Hayat oyunu Şiiri - Mucize Kartal

Hayat Oyunu

Hayat bir oyun, sahnesi büyük,
Kimi sessiz oynar, kimi gürültüyle gülüp.
Perdeler açılır, ışıklar yanar,
Her rol bir ömür, her söz hatıralar.

Kimi kral olur, tacı başında,
Kimi dilenci, açlık peşinde.
Ama perde kapanınca hepsi eşit,
Ne altın kalır, ne taş, ne ziynet.

Çocukken sahneye masum gireriz,
Oyunun kurallarını bilmeden severiz.
Gençlikte koşarız rolümüz için,
Aşkın, arzunun, hayalin peşinde.

Sonra yıllar yorulur, dekorlar yıpranır,
Maskeler düşer, yüzler bulanır.
Kahramanlık bir bakış, ihanet bir söz,
Hepsi yazılmış gibi gizli bir öz.

Alkışlar gelir bazen, bazen yuhalanır,
Kimi unutulur, kimi hatırlanır.
Ama sonunda aynı kapıya çıkar yol,
Oyuncu da aynı, sahne de aynı son.

Belki bir gün anlarız, iş işten geçince,
Oyun için değilmiş aslında her sahne.
Gerçek olan tek şey, gönülde iz bırakan,
Sevgiyle söylenen söz, dostça bakan göz

Söz : Mucize