Hayat Oyunu Şiiri - Nevin Kılıç

HAYAT OYUNU

Rol alamam diyordum hayat denen oyunda.
Kıyısında gezerken başrol de oynamışım.
Hüzün sahneleri asılı durur boynumda.
Vuslatı mı beklerken, hasretiyle yanmışım.

Hüzünler sarayının kapısında bir köle
Azat edilsin ister sallanırken mendiller.
Görür müyüm bilemem kim yaşaya kim öle.
Ruhuma ateş düşer, söner bütün kandiller.

Tebessümle baktığım anılar ölmeyecek.
Gözlerimin önünde gitmez salınır durur.
Kalbimin acısını aklım hiç görmeyecek.
Bitmeyecek savaşı her an derinden vurur.

İstemeyerek girdim hayatın oyununa
Rolleri paylaşıldı. Sahneler bitti tamam.
Perdeler kapanıyor geldik oyun sonuna.
Vuslatın özlemiyle son perdeydi kapanan.

Yeter sevgili yeter ettiğin bunca çile
Dayanacak gücüm yok, iflasında yüreğim.
Yasağında sevmesin Kilit vurduğum dile.
Adını anmayacak. Sözüdür son dileğim.